- demuto
- dē-mūto, āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Act., to change, alter, and sometimes to alter for the worse, to make worse (repeatedly in Plaut. and in post-Aug. prose; otherwise rare; not in the Ciceronian period): voces demutat, Cato ap. Macr. S. 2, 10 med.; cf.:II.
orationem meam,
Plaut. Mil. 4, 7, 8:imperium tuum,
id. Men. 5, 2, 118:sententiam nostram in iis,
Gell. 17, 1, 6:caro demutata, Tert. Res. carn. 55 al.: placitum instituto flaminum nihil demutari,
Tac. A. 4, 16:si demutant mores ingenium tuum,
to make worse, Plaut. Trin. 1, 2, 36.—Neutr., to change one's mind or purpose:2.non demutabo,
Plaut. Ps. 1, 5, 142; id. ib. 153; cf.: prorsus nihilum de aliqua re, Jul. Val. rer. gest. Alex. 1, 13.—To change, alter, become different (with atque or ab —3.very rare): numquid videtur demutare atque ut quidem dixi esse, etc.,
Plaut. Mil. 4, 3, 37; cf. id. Stich. 5, 4, 43; Ap. Mag. p. 284, 17.—To deviate, depart:(fama) demutans de veritate,
Tert. Apol. 7.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.